Con namás 33 años, roxa, culta ya intelixente, la escritora madrileña Virginia Feito ocupa toles portaes lliteraries y sociales asitiando la so primer novela, «La señora March», nun de los primeros llugares d’ésitu editorial y de superventes del añu. Nun sólo eso, sinón que ya ta preparándose’l saltu a la pantalla de la so obra, pente medies de l’actriz y direutora Elisabeth Moss que mercó los derechos d’autora y, amás, quier facer de protagonista. Nun pue pidise más pa una escritora novel qu’atropa pa sí delles curiosidaes que, de dalgún mou. influyen tamién nel so apresuráu camín lliterariu. Por exemplu, que la primer edición de la novela ta escrita n’inglés, pese a nun ser la so llingua de nacencia, y tar publicada n’Estaos Xuníos. Y llueu tener les allabancies de la prensa americana ya inglesa que la comparen con Patricia Highsmith, Hitchcock, Daphne du Maurier o Shirley Jackson, nel supuestu casu de que toos ellos escribieren paecío.
Prestóme lleer «La señora March», anque nun se me paez a nengún de los autores anteriores, a nun ser en coses mui xenériques o, como nel casu de Du Maurier, por nun dicir nunca’l nome de la protagonista. La señora March, casada con un escritor de fama, siente dicir a la moza a la que-y merca’l pan que se nota que’l personaxe principal de la última novela del so maríu ta basáu nella. Ello déxala mui embayada pues, pol recuerdu que tien de cuando lleó’l manuscritu, la protagonista ye una prostituta, fea, antipática y torpe que pa nada s’axusta a la imaxen qu’ella tien de sí mesma. Esti ye l’aniciu de la historia que lleva a la señora March a afondar na vida y recuerdos de George, el maríu, y a ver en qué y cómo pue establecese dichu paecíu. Nótase bien ceo que la protagonista ye una muyer con un seriu trestornu de personalidá, un poco esquizoide, enllena d’inseguridaes y complexos que la fai tener estraños comportamientos al puntu que, dacuando, nun sabes si lo que se cuenta ye la realidá o la realidá peñerada pola mente, confusa, de la señora March. Nun pue afondase muncho nel argumentu pues ye fácil cayer en «spoiler», o seya, estripar el final pal que nun la lleere, asina que nun voi dicir muncho más. Sicasí que lo meyor de la novela ye la parte final, pa la que l’autora ye a crear un clima un migayín claustrofóbicu nel que s’amiesten suaños y realidaes que desemboquen nun resultáu, non por esperáu, menos interesante. Novela curiosa, quiciás dalgo repetitiva en delles partes, bien escrita y que presenta a una autora de la que puen esperase coses importantes. A ver si ye verdá y nun queda, como tien pasao n’otres ocasiones, nun espeyismu que llueu nun llegare a cuayar.
